LIFE - Νόσος Πάρκινσον: Οι Εναλλακτικές Θεραπείες της νόσου

Κατηγορία: Υγεία

03 04

Εκτύπωση

Tags: Νόσος Πάρκινσον Δρ. Μοσχοβάκη Αναστασία Εδική Παθολόγος

Νόσος Πάρκινσον: Οι Εναλλακτικές Θεραπείες της νόσου

H νόσος του Parkinson (PD) είναι μια από τις πιο κοινές νευρολογικές διαταραχές, που προσβάλλει περίπου το 1% των ατόμων ηλικίας άνω των 60 ετών προκαλώντας προοδευτική αναπηρία και αδυναμία προσαρμογής σε καθήκοντα της καθημερινότητας. Τα κύρια νευροπαθολογικά ευρήματα στη νόσο του Parkinson είναι η διαταραχή των βασικών γαγγλίων, η απώλεια ντοπαμινεργικών νευρώνων, η παρουσία χαρακτηριστικών σωματίων Lewy και νευριτών Lewy, η άθροιση παθολογικής πολυμερισμένης άλφα-συνουκλεΐνης στο νευρικό ιστό.

Οι παραπάνω βλάβες έχουν ως αποτέλεσμα την εμφάνιση τρόμου ηρεμίας, βραδυκινησίας, μειωμένης ικανότητας τέλεσης λεπτών κινήσεων, προοδευτικώς εξελισσόμενης βραδύτητας σκέψεως που αποτελούν και τις κύριες αρχικές εκδηλώσεις της νόσου.

Με δεδομένο ότι τα χημικά φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη νόσο PARKINSON δεν ελέγχουν αποτελεσματικά τη νόσο, μία συχνή ερώτηση μεταξύ των πασχόντων είναι εάν η εναλλακτική ιατρική μπορεί να συνεισφέρει αποτελεσματικά στην αντιμετώπισή της. Η εναλλακτική ιατρική διαθέτει ένα σύνολο φυσικών παρεμβάσεων που χρησιμοποιούνται συμπληρωματικά στις κλασσικές θεραπείες ή εναλλακτικά όταν ο πάσχων παρουσιάζει αντοχή στα χημικά φάρμακα ή σημαντικού βαθμού δυσανεξία που καθιστά απαγορευτική την χρήση τους. Η εναλλακτική ιατρική στη νόσο Parkinson χρησιμοποιεί αποτελεσματικές διατροφικές θεραπείες, παρεμβάσεις περιβάλλοντος και βοτανικά φάρμακα.

Είναι κλασσικές οι μεγάλες επιδημιολογικές μελέτες των Pezzoli G και συν. Wirdefeldt K και συν. Anderson P και συν. που περιέλαβαν εκτεταμένες μετααναλύσεις παλαιότερων μελετών και επιδημιολογικά δεδομένα από περιοχές με σημαντική επίπτωση της νόσου. Η έκθεση σε φυτοφάρμακα, η έκθεση σε χημικές ουσίες, η λήψη κακής ποιότητας νερού, η διαμονή σε περιοχές που είναι κοντά σε βιομηχανικές εγκαταστάσεις ή λατομεία, η διατροφή υψηλής συγκέντρωσης σε χημικές ουσίες αυξάνουν τον κίνδυνο προσβολής από Parkinson κατά 80% και συνδέονται με αυξημένη επιθετικότητα της νόσου.

Ο πάσχων από νόσο Parkinson πρέπει να ευρίσκεται σε περιβάλλον ελεύθερο χημικών και τοξικών ουσιών. Για να επιτευχθεί αυτό κατά την ιατρική εξέταση και αξιολόγηση συνταγογραφούνται διατροφικά προγράμματα και λειτουργικά τρόφιμα που συντελούν στην αποτοξίνωση του οργανισμού και είναι προσαρμοσμένα στα δεδομένα υγείας του πάσχοντος και στις βιολογικές του ιδιαιτερότητες. Ιδιαιτέρως τα φασόλια Mucuna pruriens (cowhage, velvet bean) που περιέχουν φυσική λεβοντόπα και τα κουκιά αποτελούν τρόφιμα με ιδιαίτερες αποτοξινωτικές ιδιότητες στους ασθενείς με νόσο Parkinson αν και δεν μπορούν να τα λάβουν όλοι οι ασθενείς. Βοτανικά φάρμακα αποτοξίνωσης αύξησης της ενεργειακής εφεδρείας του σώματος και αποκατάστασης του ύπνου χρησιμοποιούνται επίσης από κοινού με τα διατροφικά προγράμματα και τα λειτουργικά τρόφιμα. Χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι βοτανικών φυσικών φαρμάκων που χρησιμοποιούνται στη νόσο Πάρκινσον είναι:
•    Citicholine
•    coenzyme Q
•    S-adenosylmethionine
•    Phosphatidylserine
•    Vitamin E
•    Vitamin C

Οι διατροφικές βοτανικές θεραπείες στη νόσο Πάρκινσον πρέπει πάντοτε να συνταγογραφούνται από ιατρούς με ανάλογη γνώση και εμπειρία διότι δεν στερούνται παρενεργειών.

Ο ασθενής με Parkinson πρέπει να αποφεύγει την ορθοστασία και να χρησιμοποιεί καλό ανατομικό στρώμα κατά τον ύπνο, το οποίο πρέπει να το αλλάζει ανά εξαετία περίπου ανάλογα και με τις οδηγίες του κατασκευαστή. Η ένταξη σε προγράμματα άσκησης είναι επίσης σημαντική στον παρκινσονικό ασθενή διότι μειώνει τα συμπτώματα της βραδυκινησίας ακόμη και σε προχωρημένα στάδια της νόσου. Η καλύτερη άσκηση είναι το κολύμπι και το γρήγορο βάδισμα (ακόμη και με υποβασταζόμενη ράβδο) επί σαρανταπέντε λεπτά ημερησίως με καλά αθλητικά υποδήματα που απορροφούν τους κραδασμούς μακράν των γευμάτων. Σε περίπτωση οργανωμένου προγράμματος άσκησης, το πρόγραμμα άσκησης πρέπει να έχει μια μέγιστη ένταση η οποία καθορίζεται στα πλαίσια της ιατρικής εξέτασης, πρέπει να περιλαμβάνει οπωσδήποτε προθέρμανση και αποθεραπεία με ασκήσεις χαλάρωσης και να εφαρμόζεται προοδευτικά έως την επίτευξη μιας σταθερής τετράωρης εβδομαδιαίας συχνότητας (μία ώρα επί τέσσερεις φορές ανά εβδομάδα).